DOSTĘPU DO WŁAZU MY ŻĄDAMY!

Dziś wpis skrajnie różny od poprzednich, bo nie o książkach a o historii będzie mowa. Tak się składa, że każdego roku na przełomie lipca i sierpnia polskie media żyją kolejną rocznicą powstania warszawskiego. Warto więc i w naszej blogosferze co nieco o pamięci narodu powiedzieć. Nie zamierzam tu jednak po raz setny rozwodzić się nad tym, czy podjęty w 1944 roku zryw narodowowyzwoleńczy miał sens (lektura kontrowersyjnej książki Piotra Zychowicza pt.: Obłęd `44 jeszcze przede mną), ani która prawda historyczna jest ważniejsza. Interesuje mnie odbiór tych odległych już nieco wydarzeń przez młode pokolenie i zaangażowanie młodzieży w obchody kolejnej (69-tej) rocznicy powstania. A na to chyba Polacy nie powinni narzekać.

Wolność ja kocham i rozumiem,

wolności to ja oddać nie umiem.

Sobotni wieczór umilił mieszańcom Warszawy (i nie tylko) znakomity koncert zespołu Lao Che, który odbył się na terenie Muzeum Powstania Warszawskiego. Muzycy zagrali na nim utwory z płyty Powstanie Warszawskie, która ukazała się w 2005 roku. Wydawać by się mogło, że po tylu latach, znane już utwory nie są w stanie wzruszyć. Okazało się jednak, że wykonane z maestrią i wielkim zaangażowaniem, potrafią zachwycać równie mocno co przed laty. 1939/ Przed burzą, Przebicie do Śródmieścia, czy Stare Miasto wywoływały emocje nie tylko u zgromadzonej pod sceną grupy młodych ludzi, ale także u wykonujących te utwory członków Lao Che. 

Tramwajem jadę na wojnę

Tramwajem z przedziałem: Nur für Deutsche

Patrząc na ten koncert z zewnątrz, nie trzeba nawet pytać, po co ci ludzie zgromadzili się na placu muzeum. Bynajmniej nie chodziło tu o muzykę (choć ta była znakomita), a o atmosferę nieporównywalną z żadną inną. Efekty specjalne (w postaci mappingu 3D) choć nieprzesadzone, bo złożone z iluminacji palących się ruin, zamieniającego się w popiół orzełka, czy pomnażającej się liczby mogił, w połączeniu z muzyką były moim zdaniem świetną próbą oddania klimatu tamtych wydarzeń sprzed lat. 

Złośliwi mogą powiedzieć, że piosenki z tej płyty to żadna muzyka, a ich teksty są skomplikowane i zupełnie nie wpadają w ucho. Może i tak jest. Pozostaje jednak pytanie: jak inaczej pielęgnować w młodzieży pamięć o historii swojego narodu? Trudną lekturą książek historycznych, od których stroni przeciętny Polak? Przymusowymi wycieczkami szkolnymi do takich miejsc pamięci jak Muzeum Powstania Warszawskiego? Otóż nie! Kluczem do sukcesu są tylko filmy i muzyka, dlatego też bardzo się cieszę, że właśnie kapela Lao Che podjęła się tego trudnego zadania i stworzyła płytę, która będzie żyła przez kolejne dziesięciolecia. A co z filmami? Z niecierpliwością czekam na Miasto `44 w nadziei, że tym razem Polakom uda się tego filmu nie zepsuć. 

A jak to u Was jest z pamięcią o powstaniu warszawskim? Spoglądacie na zegarek pierwszego sierpnia w oczekiwaniu na 17:00, czy raczej staracie się omijać szerokim łukiem wszelkie medialne wzmianki na jego temat?

Było trochę o muzyce, a muzyki nie było. Zostawiam więc Godzinę W, jedną z moich ulubionych piosenek Lao Che i dla odmiany równie znakomity utwór Uprising na temat powstania warszawskiego w wykonaniu kapeli Sabaton. Miłego słuchania!