Niepodzielni ["Korona śniegu i krwi"- Elżbieta Cherezińska]

Przez ostatnie kilka miesięcy byłam duszą i ciałem w dobie średniowiecza. Spędziłam wiele godzin, by móc dokładnie przeanalizować politykę małżeńską wielkopolskiej linii Piastów. W czasie zapisywania swoich spostrzeżeń i wniosków wynikających z analizy źródeł historycznych, niejednokrotnie wyobrażałam sobie, jak mogły wyglądać opisywane przeze mnie mariaże i co skłaniało władców do ich zawierania. Po napisaniu pracy dyplomowej w moje ręce wpadła książka wielokrotnie wychwalana na przeróżnych blogach. Okazało się, że jej autorka nie tylko wyobraziła sobie związki małżeńskie, o których pisałam, ale również przelała swoje refleksje na papier tworząc cykl piastowski, którego pierwszy tom opowiada o panowaniu Przemysła II, odnowiciela Królestwa Polskiego. Ciekawość nie pozwoliła, bym przeszła obok Korony śniegu i krwi obojętnie, zwłaszcza że książkę tę napisał nie kto inny jak Elżbieta Cherezińska, pisarka której dzieła znam, choć nie wszystkie wysoko cenię.

Fabuła Korony śniegu i krwi na powrót odesłała mnie w podróż do Starszej Polski rządzonej przez Bolesława Pobożnego i dorastającego u jego boku bratanka, Przemysła II. Raz jeszcze przeżyłam trzy wesela wnuka Władysława Odonica i znacznie więcej pogrzebów przedstawicieli dynastii piastowskiej. Poznałam przyczyny konfliktów i wojen prowadzonych przez Piastów. Wreszcie wraz z Przemysłem II przeżywałam wzruszającą ceremonię królewskiej koronacji i jej wstrząsające następstwa. I potwierdzę za innymi, historia Polski to znakomity, niewykorzystany w pełni temat literacki. Ważne jednak, by przelać ją na papier w odpowiedni sposób.

Przyznam, że autorka dołożyła wiele trudu, by poznać średniowieczne dzieje ziem polskich, dlatego w powieści napotykamy na wiele wątków zgodnych z prawdą historyczną. Niestety w Koronie śniegu i krwi znajdziemy również całe mnóstwo nadinterpretacji i elementów fantastycznych, które miejscami zniechęcały do dalszej lektury. Nie to jest jednak moim zdaniem największą wadą tej książki. Dużo gorzej prezentowała się sylwetka samego Przemysła II. Oprócz słabości do kobiet i chęci do wojenki, bohater ten nie wyróżniał się niczym niezwykłym. Ostatni męski przedstawiciel wielkopolskiej linii Piastów był raczej jednym z wielu bohaterów wykreowanych przez Elżbietę Cherezińską. Znacznie ciekawszą postacią od króla ziem polskich był dla mnie Mały Książę, nazywany przez złośliwych Karłem, czyli władca brzeskokujawski Władysław Łokietek. Pokrzywdzony przez naturę i obdarzony niezwykłą siłą okazał się synonimem wszystkiego, co powinien posiadać główny bohater. Miejmy nadzieję, że w drugim tomie cyklu to właśnie Łokietek będzie wiódł prym wśród pozostałych przy życiu Piastów.

Korona śniegu i krwi to moje trzecie spotkanie z prozą Elżbiety Cherezińskiej. Najpierw sięgnęłam po fenomenalną książkę pt.: Byłam sekretarką Rumkowskiego, potem po znacznie słabszy Legion, by teraz pójść za głosem serca w mroki średniowiecza. Tę historyczną podróż w czasie zaliczam do udanych, choć w przynajmniej kilku fragmentów tej powieści pozbyłabym się bez żalu. Mimo tego, z przyjemnością sięgnę po Niewidzialną koronę, czyli drugi tom tej serii, by sprawdzić, czy mój ulubieniec doczekał się zasłużonego uznania. 

AUTOR:

Elżbieta Cherezińska

TYTUŁ:

Korona śniegu i krwi

WYDAWNICTWO:

Zysk i S-ka

LICZBA STRON:

768